Igrzyska śmierci (Suzanne Collins)

Autor: Suzanne Collins

Tytuł: Igrzyska śmierci

Tytuł oryginału: The Hunger Games

Seria: Igrzyska śmierci, tom pierwszy

Przekład: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Wydawnictwo: Media Rodzina, Poznań 2009

Liczba stron: 352

Cena: 29,90 PLN

Dedykacja: "Dla Jamesa Proimosa"

Pierwsze zdanie:

"Gdy się budzę, czuję, że druga strona łóżka już zdążyła wystygnąć".

Nota wydawcy:

"Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Głodowych Igrzyskach, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję. (...)"

Moja recenzja:

     Zwykle nie sięgam zbyt ochoczo po książki okrzyknięte mianem bestsellera roku, następcy Harry'ego Pottera i tym podobnych chwytliwych haseł. Tyle razy dałam się zwieść tym pustym sloganom, że zwątpiłam już we wszystkie rzekome "przeboje wydawnicze". O "Igrzyskach śmierci" jest głośno już od dłuższego czasu, a szał na tę serię wzmogła dodatkowo premiera ekranizacji pierwszego tomu. Wszyscy dookoła tak zachwalali trylogię autorstwa Suzanne Collins, że nie mogłam przejść obok tych książek obojętnie i, nie zważając na wcześniejszą taktykę unikania tego, co szalenie popularne, wreszcie zdobyłam egzemplarz i uległam magii Głodowych Igrzysk.

     Pośród wszystkich zalet "Igrzysk śmierci" największym plusem jest według mnie fakt, że w dobie powiastek typu paranormal romance, książka ta w dużej mierze bazuje na czysto ludzkich instynktach i to właśnie je opisuje. Cała akcja powieści kręci się wokół słynnych Głodowych Igrzysk, w których bierze udział dwudziestu czterech trybutów z dwunastu dystryktów składających się na państwo Panem. W ciągu walki na arenie zawodnicy będą zmuszeni spojrzeć w oczy najstraszniejszym ze swoich obaw, walczyć na śmierć i życie, wyzbyć się ludzkich odruchów i dbać tylko o siebie, bo zasady Igrzysk mówią, że przeżyć może tylko jedna osoba. 

     Gdy przyjdzie nam znaleźć się w warunkach, gdzie o przeżycie trzeba zabiegać ze wszystkich sił, nie ma mowy o zachowaniu moralności. Człowiek z minuty na minutę coraz bardziej przypomina zwierzę. To właśnie spotyka zawodników Igrzysk. Główna bohaterka powieści i zarazem jej narratorka, Katniss Everdeen, będzie zmuszona zweryfikować cały swój światopogląd. Odkąd znajdzie się na arenie, nikomu nie  będzie mogła zaufać.

     Ilekroć myślę o istocie Głodowych Igrzysk stworzonych przez władze Panem dla stłumienia buntu obywateli, nie mogę przestać dziękować (komukolwiek) za to, że nasz świat tak nie wygląda. Z drugiej strony zaraz jednak zapala się w mojej głowie żaróweczka, która każe mi się zastanowić nad tym głębiej, bo właściwie... Suzanne Collins nie wykreowała rzeczywistości, która tak naprawdę nie istnieje. Wystarczy rozejrzeć się dokładniej, a bez trudu dostrzeżemy Igrzyska śmierci, które toczą się tuż przed naszymi nosami.  I to chyba przeraża mnie najbardziej.

      Poza moimi "egzystencjalnymi" rozważaniami, muszę przyznać, że Suzanne Collins wykonała kawał dobrej roboty, oferując czytelnikom historię dobrze skonstruowaną i ociekającą zwrotami akcji. Styl, jakim autorka się posługuje, jest bardzo nieskomplikowany, czasem może nawet zbyt prosty (choć z drugiej strony trudno jest oczekiwać liryzacji języka przy opisie zezwierzęconego życia na arenie), dlatego też książkę czyta się przyjemnie i szybko. Niemalże każdy rozdział kończy się w taki sposób, że natychmiast trzeba zacząć czytać kolejny.

     Ja z pewnością sięgnę po następne tomy serii o Igrzyskach śmierci. Z chęcią znów spotkam się z bohaterami, których zdążyłam polubić i do których naprawdę można się przywiązać. A pani Collins gratuluję nietuzinkowego pomysłu na powieść, której nie sposób odłożyć na później.

Ocena: 5